İZMİR’İN BİRİCİK SOSYALİST GAZETESİ KAPANDI..

YAŞAR AKSOY / 

Hastaneye hemen ulaşmak için taksi kapıda bekliyordu.

40 derece ateş, müthiş bir öksürük ve ağır bağlam saldırıları içinde, ağrılar ve üç ayrı ilaç kullanarak nafile geçen bir haftalık evde Covid tedavisi beklenen neticeyi vermemişti. Artık ayakta zor duruyor, başım çatlıyordu.

Küçük bir bavula eşofman, atlet, terlik ve bir kazağı zorlukla yerleştirip, kapıda bekleyen taksiye ulaşmak için bahçeye inmek üzereydim.

Telefon çaldı..

Yayınevimden arıyorlardı.

Yepyeni bir kitabım, “Selanik Tarihi” çalışmam matbaaya verilmiş.. Editörümüz Çağlayan Çevik müjdeyi bana iletiyordu.

Teşekkür edip, telefonu kapattım.

Bahçeye inmeliydim.

Son kez açık olan bilgisayarıma bakmalıydım.

Baktım ve İsa Atagöz’ün yazısını hızla okudum.

YENİ ÇEŞME GAZETESİ KAPANDI•

“.. 34 yıllık yayın mücadelesi ne yazık ki ekonomik zorluklar nedeniyle son buldu... Yerel gazetecilik çok zordur. Destek olmazsa yerel gazetecinin habere gitmesi bile zordur. Tabi bunu yaşayan bilir. Alaçatı'daki fotoğraf maratonuna bile çok istediğim halde gidemedim. Üç kuruşluk emekli maaşına mahkum olan bir yerel gazeteci olarak habere gitmek için bile hesap yapmak zorunda kalıyoruz. Aydın Korkmaz arkadaşımı en iyi anlayabilenlerden birisi benim. Kendisine gazetesinin yaşaması için yıllarca destek olmaya çalıştım. Ama gelinen noktada gazetesinin artık yaşayabilmesi mümkün değildi. Kapatmak zorunda kaldı. Biz digital yayın yapmak zorunda kalsak da bakalım ne kadar dayanabileceğiz..”

İsa’nın yazısını içim acıyarak okuduktan sonra, pencereye uzandım ve kapıda beklemekte olan taksici İbo’ya bağırdım..

“- İbo, haydi git kardeşim, ben vazgeçtim.”

İbo gitti..

Hemen bilgisayarımın başına geçip, aşağıdaki yazıyı yazmaya koyuldum…

YEREL GAZETECİLİK VE AYDIN KORKMAZ..

Canım ülkemizde, yazılı ve görsel basının - medyanın tamamen azgın kapitalist iş çevrelerinin egemenliği altında olduğunu biliyoruz. Artık ne alın teri ile gazete çıkaran Babıali’nin gazete işverenleri var, ne de emekçi gazeteciler var; bir kısım muhalif ve namuslular dışında..

Bu ortamda çıkar çevrelerine dayanmadan yerel basın olarak ayakta kalmaya direnenler, hele hele üstelik bu düzene ezeli muhalif olanlar, herhalde takdirin ve sevginin muhatabı olmalılar. Üstelik basının onur defterine kayıtları geçirilmeli.

Gelelim Çeşme’ye..

Çeşme Basın Tarihi’nden söz açınca bölgenin biricik sosyalist tavırlı “Yeni Çeşme” gazetesinden ve yayıncısı Aydın Korkmaz’dan söz etmemek olmaz, hem de en başta söz etmeliyiz; bu gazetenin gerçekleri göz ardı edilemez. Zaten yerelde gerçek gazeteci dendiğinde, ben dahil, Çeşme’de sadece Aydın vardır. Çünkü gazetesi, beldenin ilk gazetesidir ve 34 yıllık yayıncısı Aydın, beldedeki ilk, özverili, devamlı gerçek gazetecidir.

Aydın Korkmaz’ı anlatayım size.

Önce gazeteci… Beldede tek başına çok uzun yıllardır canla başla uğraşıp, tek odalık idarehanesinde, bir gazete çıkaran ve düzene muhalif sesini her fırsatta yükselten bir fikir işçisi. Her darbede zindana atılmış, sürülmüş, işinden olmuş, kan kusmuş ama boyun eğmemiş bir yiğit insan. Ben böyle solcuya şapka çıkarırım. Her hafta vefat eden hemşerilerinin fotoğrafını ve vefat yazılarını ücretsiz gazetesine koyarak büyük ulusal gazetelere ilan veremeyecek durumda olan binlerce ailenin acısına ortak olmuş bir baba insan..

Arada sırada Yeni Çeşme’de de satırlarımız yayınlandığı için bu yayın organını hatıralarımın içine koyarım. Zaten Aydın bilmez ama, ben kendisine epey sevgi ve saygı beslerim. Onun gibi tek başına, hem de başına buyruk, kimseye müdana etmeden, herkese posta koyabilen, başı kasketli, ruhunda fırtınalar kopan, kafa çekmesini iyi bilen, bin bir eziyetten gelmiş bir komünist kasaba gazetecisi, romanlık, seneryoluk, dizi filmlik konudur be kardeşim.

Düşünsenize inşaat furyası, imar yağması, hırslı politik çıkar çekişmeleri, kuduruk eğlence sektörü, trilyonluk yatların çılgın sefası, sahte gazeteciler cenneti, İstanbullu ultra zenginlerin istilası, seri doğa katliamları, Arap yatırımcıların rant alanı, Suriyeli kaçakların kaçış güzergahı gibi dinamikleri olan, yani Vahşi Kapitalizmin azgın biçimde dalgalar halinde yöre halkının ve Kürt göçmen işçilerin sırtına bindiği bir gözde turizm (!) beldesinde, bir eski tüfek kasaba komünisti gazeteci tek başına, uzun yıllardır epey emekle bir kavga gazetesi çıkarıyor. Bu konu, nefis bir senaryo olmaz mı?

Neden Kürt göçmen inşaat işçilerine vurgu yaptım?.. Bin yıldır sabahın köründe, ayazda, soğukta, sıcağın alnında, iş kapmak için kaldırım kenarında bekleşen bu insanlara korunmak için bir sundurma (gölgelik) yapmak, onlara sabahın köründe boğaca ve salep servisi sunmak neden aklınıza gelmez?.. Sonra en birinci solcuyuz diye hava basarsınız!.. Hepiniz seyrettiniz be!..

Sizi gidi sahte solcu,daima imar rantçısı, sosyal demokrat etiketli zibidi uyanıklar sizi..

Gelelim Aydın Korkmaz’a yeniden..

Yerel gazeteciliğin hakim sınıflara ve yerel yönetimlere yalakalık olarak algılandığı, sağcılığın tepeden sürekli küresel hırsızlık, solculuğun ise merkez atamaları, delege oyunları ve yerel yönetimde imar dosyaları takibi haline indirgendiği bir iğrenç ortamda, 34 yıldır sosyalist bir gazete çıkarmaya çalışan korkusuz Aydın Korkmaz’a şapka çıkarmalıyız..

YENİ ÇEŞME GAZETESİNİN 34.YILI..

Gerçek sosyalist gazeteci Aydın Korkmaz, Çeşme’de yayınladığı “Yeni Çeşme gazetesinin 30.yılını Çeşme Aya Haralambos Kilisesi’nde gazetenin 30 yıllık arşivinin önemli baş sayfalarından bir sergi ve “Bir Yerel Gazetenin Anatomisi” isimli yeni kitabıyla 30 Ocak 2020 günü kutladı. Biz de onu kutladık. Sergi sırasında, Yeni Çeşme Gazetesi sahibi Aydın Korkmaz, ilk çıkardığı kitabı olan “Şiirimsiler” ile son kitabı olan ve gazetesinin 1990-1995 yıllarını içeren “Bir Yerel Gazetenin Anatomisi” adlı kitabını, okurları için imzaladı.

Gazetenin 30 yılı hakkında görüşlerini açıklayan Aydın Korkmaz, şunları vurgulamıştı:

“Gazetemin ilk yayına başladığı tarih olan 30 Ocak 1990 yılını bugün gibi hatırlarım. Nasıl hatırlamam ki? Yepyeni bir başlangıç. Arkadaşlar, belleğimin güçlü olduğunu söylerler. Haksız da sayılmazlar. Belleğim güçlüdür, unutmam. Tahtadan kavalet. Birader Hakkı. Kurşun harfler. Kumpas ve sallama pedal. İnkılap Caddesi’nde, Çeşme ve Alaçatı’nın her yerinde Yeni Çeşme Gazetesi’nin ilk sayısı. Logoyu da, İrfan Klişe’de, çinkodan yaptırmıştık.

Yıllar su gibi akıp geçti de, biz neler yaşadık, neler. Maşalı Grafo, ardından Ofset Gestetner, sonra Rota Print ve 1997’de zorunlu bir el değişimi. Ardından 1999’da Urla Cezaevi süreci. Sonra da basın affı ve 4 yıllık yasaklılık süreci. Aştık. Zorlukları ve engelleri aşmak bizim işimizdir.

2004’te tekrar yayın yaşamına başladık ve o gündür, bu gündür devam ediyoruz. Bir bakmışız 30 yaşına gelmişiz. 30. Yılımızı, Çeşmelilerin hafızasını da tazelemek için, 30 yıllık arşivimizin önemli baş sayfalarından oluşan bir sergi ile kutlamak istedik. Dostların temennisi, ‘Nice 30 yıllara’ oldu. Ben de hep gülerek karşılık verdim, ‘Neden olmasın? ‘Yaşımız kaç ki’ diye cevap verdim. Biz, Çeşme’nin en uzun soluklu yerel gazetesi olarak, Çeşme halkını bilgilendirme görevimizi sürdüreceğiz.”

DİRENCİN İMZASI: AYDIN KORKMAZ!..

Aydın Korkmaz’ın kitabının önsözünde şunları yazdım. Bir ders niteliği içinde..

“.. Tam 27 yıl önce, yazlık olarak değil, çok yaşlı, gözleri görmeyen ve tekerlekli sandalye ile yaşattığım babamı daha sakin ve düzayak bir beldede daha rahat yaşatacağım inancı ile devamlı oturmak üzere Çeşme’ye yerleştim. Yıllarca çalıştığım Yeni Asır ve Hürriyet gazetelerine buradan otobüslerle gittim geldim.

İlk günlerimden itibaren Çeşme’de yayınlanan “Yeni Çeşme” gazetesini ve yayıncısı Aydın Korkmaz’ı dikkatle izledim. Çünkü binbir zahmetle yayınlanan yerel basının Ege’deki çilekeş öncüleri, benim için daima çok ilgi çekici bir araştırma alanıydı. Hele Kapitalizmin en canlı sosyal yatırım ve sosyetik teşhir alanlarından biri olan Alaçatı - Çeşme’de bu tür amatör ruhlu bir ilerici gazeteyi göz gezdirmenin dışında, analiz etmek ve arşivlemek, yakın bir zaman diliminde ciltler dolusu yayınlanacak olan “Batı Anadolu ve İzmir Basın Tarihi”ni yazmakta olan benim için önemli bir görevdi.

Bunca yıldan sonra Aydın Korkmaz ve gazetesi üzerine objektif bir görüşle şunları belirtmeliyim.

1. Aydın Korkmaz ve onun savunduğu gazetecilik, öncelikle yereldir. Yerelin tüm renklerini ve tüm haberlerini yansıtmakla görevlidir. Vefat haberinden yerel yönetim çalışmalarına, tüm partilerin dişe dokunur haberlerinden ve daha çok sivil toplum faaliyetlerine kadar yerel gazetecilik bir toplumsal hizmet bayrağı taşır. “Yeni Çeşme” gazetesi bu konuda elinden geldiği kadar başarılıdır.

2- “Yeni Çeşme” gazetesi aynı zamanda başka yayınlarda pek görülmeyen kültürel bir duyarlık içindedir. Çeşme eski fotoğraflarının toplanması ve yayınlanması, eski Çeşme Kaymakamı Hilmi Uran’ın anılarının toplumla buluşturulması gibi son derece önemli nice çalışmalarda öncülük yapmıştır ve yapmaktadır.

3- Yine bu gazete bir yazar okulu gibidir. Yazılarını yayınlatmak isteyen nice aydın kişi bu okuldan geçmiş, imzaları ile gazeteye güç vermişlerdir.

4- İzlediğim kadarıyla “Yeni Çeşme” gazetesi ve yayıncısı, aynı zamanda ulusal konularda son derece duyarlı ve ideolojisi olan bir çizgiyi takip eder.. Bu çizgiyi, kimseye satılmadan, tavizsiz bir şekilde, hem de “İstibdat’a karşı hürriyetçiliği” kelle koltukta savunan “Şair Eşrefvari” bir devrimci ironi içinde uygulayan bir basın organıdır. Yani sadece reklam için yayınlanan, Kapitalizme, inşaat yağmasına, rant ve talan ekonomisine, siyasal iktidara veya bir başka muhalif güç odağına dayanan bir özel çıkarcılık peşinde değildir. Olmamıştır. Ülkeyi, basın ve gazeteciler için bir zindan haline getirmiş olan bir ağır düzene karşı bu tür direnç içinde olabilmek kolay değildir. Eziyetini çeken bilir.

5- Son olarak “Yeni Çeşme” düşüncelerinden dolayı eziyet çekmiş. Türkiye siyasal pratiğine ilkeleri uğruna hayatı boyunca emek vermiş, dürüst, inançlı bir yayıncı tarafından yayınlanmaktadır.

Azgın Kapitalizmin ne yazık ki, sınai ve tarımsal üretim olarak değil, sadece turizm ve sayfiye aktivitesi olarak hızla ve saldırgan biçimde kök saldığı Çeşme’de yaşadığım süre içinde, ulusal basında gazetecilik ve yazarlık yaparken, aynı zaman diliminde Çeşme yerelinde de birçok yayın organlarında yıllarca istek üzerine hiçbir çıkar beklemeden, bir çay ikramını bile arzu etmeden sürekli yazı yazdım. Bu basın organları teker teker kapandı, kimisi işlevini yitirdi, kimisi dürüst gazetecilik emeğine düşmanlık yaptı, kimisini de ben noktaladım.

“Yeni Çeşme” ise, yoluna devam ediyor..

Yayıncısı daima diyor ki, “Irkçılık ve siyasal dincilik, Faşizm ve Emperyalizm, bu kapıdan içeri giremez”.. Anlaştık kardeşim Aydın.. Aynen!.. Gazeteni de, emeğini de, kitabını da kutluyorum..

İnan ki.. Şu Çeşme’de belgeseli yapılacak bir insansın..

Zaman zaman senin gibi mücadeleci ve cesur Türkiye insanlarını izlediğim zaman, “Keşke belgeselci olaydım” diye hayıflanırım.. Nice yazılarını, kitaplarını okumak dileği ile.. Direncin ve direnişin hiç eksilmesin.. “

ACI SON..

Ne yazık ki, Yeni Çeşme gazetesinin 29 Mayıs 2024 tarihli 975.ci sayısıyla, 1990 yılından beri sürdürdüğü 34 yıllık savaşımına son vermesi, içimizi çok ama çok acıtmıştır.

Ancak Çeşme Tarihi’ne onurlu biçimde geçen bu sosyalist çığlığa selam duruyoruz..

Evet dostlarım, bu yazımı bitirirken sanki Covid’i artık def edeceğime dair bir yepyeni enerji ve direnç dalgaları içimde kabardı gibi..

Tek başıma, İzmir'e hastaneye gidip yatmaktan vazgeçtim.

Saat: 20.40..

29 Mayıs 2024..

Çeşme..

İnönü mahallesi..

Tam bu esnada kapım çalıyor..

Açtım..

Yan kapı komşum Bekçi Fatih Karaaslan karpuz kesmiş, bir dilimi bana uzatıyor.

Kıpkırmızı, bal gibi bir karpuz..

İnsana, yaşam umudunu ve direnmeyi aşılıyor..