Ahhh, ah, ister istemez maziyi düşünüyorum..

Günaydın Can-Canlarım;

Yazacaklarım, zaten kararmış olan içinizin daha da depreşmesine sebep olabilir, o yüzden daha aydınlık iken, başlayan yeni haftayla beraber, hayırlı, güzel haberlerle aydınlık, mutlu haberlerle, ferahlık getirecek bir zaman dilimi olsun...Yaz geldi, biraz nazlanmayla beraber, içimizi ısıtacak oluşumlarla, rahat ve derin nefes alabilelim, kafamızın içinde saklambaç oynayan karamsar beklentilerden kurtulalım inşallah...

Ahhh, ah, ister istemez maziyi düşünüyorum...klişe ama doğru; 'ne kadar şendik!'...adeta kaygısız aşım, dertsiz başım, yarını düşünme ihtiyacı olmadan günümüzü gün etmişiz. Hele hele çocuğuz ya, oyun, eğlence tek derdimizdi. Her şeyimiz vardı çok şükür, aç değildik, açıkta değildik, ebeveynlerimizden başkasına muhtaç değildik. Yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızdaydı...iddialı değil, düşkün değildik giyim kuşama. Bayramdan bayrama yeni ciciler alınır, mevsim başlarında ayakkabılar yenilenirdi...zaten 4-5 kıyafetten başkası mı vardı, gezmeğe giderken düzgününün haricinde? Ama umurumuzda değildi. Varsa yoksa, oyun eğlence...Ya terbiye? Aa, bakın, zamane gençliğinin olmadığı hatta olamadığı kadar terbiye ve edepliydik. Evde kulağımız, sürekli iyi ve güzel bir insan olmak için gerekli davranış ve konuşma adabıyla doldurulurdu. Sokakta gördüğümüz, amcaların, teyzelerin karşısında hazır-ol vaziyetini alır, el öper, sorulmadan karşılık vermezdik. Tanımadığımız yaşlıların, ellerindeki ağırlıkları taşımaya yardım eder, karşıdan karşıya geçirmek için adeta koşuşurduk, zira hepimiz evde aynı terbiye ve adap kurallarıyla yetiştik, Küfür??? Ana, azim Allah, ağzından çıktığı an ya tokat, ya acı biberin keskin tadını alırdık...Büyüklerimizin yanında, karşısında yayılarak oturmaz, derli toplu olunur ve sohbetlere müdahale etmeden ortak olunurdu...Büyüklerimizden evvel sofrada yemeğe başlamaz, ağzımız doluyken konuşulmaz, tabağımızdaki yemek bitmeden kalkılmazdı...

Ya okul yılları? Onlar en çok özlediklerimden! Ailemizin verdiklerinden gayrı, edebi, adabı orada öğrendik. Öğretmenlerimize saygı, biraz korku ve çekinceliydi ama, öyle güzel yetiştirildik ki, bugün lise mezunu olarak, üniversite bitirmişlerden akademik olarak değil ama genel kültür, Türkçe ve tarih bilgileri alanında daha çok şey bildiğimi iddia edebilirim. Zamanımızda Maarif, kudretli, öğretmenler deneyimli ve bilgi küpüydüler. Ya disiplin? Fevkaladenin fevkinde! Müdüriyete çağırılmaktan ödümüz kopardı! En fazla 3 dersten ikmale kalırdın, yoksa aynı seneyi bir defa daha okurdun, tekrarında okuldan atılırdın! O korkuyla derslerimizi aksatmadan çalışır, bilgi küpü hocalarımızı dikkatle dinlerdik! Terbiyeli gençlerdik, saygıda kusur etmezdik, ve kazandık sonunda...iyi bireyler olarak kendi ailelerimizi kurduk, evvel Allah, iyi terbiye almış, güzel çocuklar yetiştirdik. Hem modern hem de bizim görgülerimizle paralel...(genelleme yapıyorum) şimdi ara ki bulasın, zira gördüklerimizin, yaşadıklarımızın yansıtması bu!!

Boşuna söylenmemiş, ''ne ekersen onu biçersin'' sözü! Her şey tecrübeyle kaim! Şu son 20 küsur yıldır yaşananlar, görerek tatbik edilenler, tahsil terbiye eksikliği, dinî istismar, yanlış öğretiler, haksızlıklar, hukuksuzluklar, geçim dertleri, dengesiz idarelerin, gittikçe yabancılaştırılacak şekilde yurda sokulan yeni yetme vatandaşlar(????) sonucu, ahlak anlayışımız, terbiye ve adabımız, eridi gitti....daha söylenecek, işaret edilecek çok şey var ama, düşünürken ben yoruldum!!!!

Yaa, işte böyle Canlarım...Servet kulunuz nasıl eskiye özlem, tutku derecesinde bağlılık, çekim duymasın????

HAYDİ HEPİNİZE HAYIRLI HAFTALAR, UĞUR GETİRSİN İNŞALLAH....