Ne yapalım? Canımızı mı verelim uğruna?

Günaydın Can-Canlarım;

Hani derler ya, *hayatta ne ekersen onu biçersin*, bundan daha isabetli, tecrübe ile kaim bir söz olamaz. Buna iliklerime kadar inanan biri olarak, ama ancak bu gün, son 15-20 yıllık yaşamamda idrak etmiş biri olarak söylüyorum...''Çok geç olmadı mı bre kurban?'' diye kalkan kaşlar görüyorum etrafıma bakındığım zaman...hemen cevaplayayım, ''hayır Canlarım, hiç bir şey için geç kalmışlık yok, hatta eteklerine yapıştıklarım var kaçırmamak üzere!''...

Etrafıma baktığımda, sevgi alışverişi yaptığım insanlardan kocaman bir yumak görüyorum...Serap veya fal değil haa!! Ellerini açmışlar bana doğru geliyorlar, sarılmaya, sevgi ve anlayış paylaşmaya...pozitif ve yaşam enerjimi o kadar besleyip yükseltiyorlar ki, etrafıma negatif bakmam neredeyse imkansızlaşıyor! Şayet kötüler üstüme üstüme gelip, bana kendilerini göstermeye, ispat etmeye uğraşmasalar, onları da fark etmeyeceğim...boşuna çaba, diyerek uzaklaştırıyorum onları, bakmıyorum o tarafa bile...

Maddi kayıplar?! Tabii ki önemli insanın bekasında hele hele yaşam şartlarının sürekli erişilmez tavan yaptığında. Ancak bunlara kendimizi kaptırdığımızda, paralel olarak manen de yıkıldığımızı o an fark edemiyoruz, diğerinin ağırlığı altında. Onlar saklanıp sonradan travma şeklinde patlak veriyorlar, birbiri ardından, patlayan mısır gibi! Her şey, birbirine bağlı, her şey birbiriyle endeksli maalesef! Ne yapalım? Canımızı mı verelim uğruna? Çok zaman, karakter zafiyeti gösterenler oluyor bu uğurda...ama değer mi yaa? Maddiyat uğruna cana kıyılır mı? Bir kapı kapandığında, diğeri açılırmış derler, zamanlama eşit olmasa da oluyor be arkadaşım! Olmasa, dert yüklü katarların altında eziliriz...bir pencere kapanır, diğer taraftan daha güzel şeyler göreceğiniz diğer bir pencere açılır... sevdiklerinizin, size inanan ve güvenen insanların moral yüklü yaklaşımlarıyla, sırtınızı sıvazlamalarıyla! İşte bütün bunlar o dertli kişiyi tekrar, inançla mücadele edeceği bir safhaya taşır... Ve etrafınıza buğulu gözlerle bakıp, ''şükürler olsun, sandığım gibi yalnız, hu başıma değilmişim, sevenlerim, iyiliğimi, var olmamı isteyen dostlarım varmış!''... Bu hisler sizin hayata bakış açınızı öyle bir değiştirir öyle bir güzelleştirir ki, geçmişte yaşadığınız sıkıntılara, kötü düşüncelere, maddi kayıplara, prim vermezsiniz, benim arkamda kapı gibi dostlarım, moral hocalarım, dahası da, sevgiyi, güzel düşünceleri tekrardan hatırlatan ve belletenler var diye, YAŞAMANIN, HAYATA BAĞLI KALMANIN, DAYANILMAZ HAFİFLİĞİNİ, SEVGİNİN GÜCÜNÜ, YİNE VE YENİDEN ÖĞRENİRİZ...